De Presidentes

Schwab, bekend om zijn maatschappijkritiek, kaart met dit stuk de hypocrisie van de na-oorlogse Oostenrijke samenleving aan.

Hij schetst met zijn Presidentes (>Presidentieren; aanwezig zijn) de onderbuik van de maatschappij. Ze braken tekst na tekst uit, proberen elkaar voortdurend de loef af te steken, maar in essentie vormen zij een drie-eenheid. De overvloed aan tekst staat in schril contrast met hun onvermogen te communiceren. Ze trachten de dingen te benoemen met duizend woorden, maar slagen er niet in de kern een maal te raken.

In dat opzicht is het een eenzaam triumviraat, waarin ze voortdurend elkaar het licht in de ogen niet gunnen, dat dan ook onvermijdelijk eindigt in een bloedvergieten. Deze wanhoopsdaad van Erna en Greetje, gericht op Marietje, lost weinig tot niets op. Het ongenoegen blijft even groot. De drie vrouwen denken recht te hebben op iets, maar zien het in hun leven niet gebeuren. Het hele stuk is een schreeuw. Een schreeuw van pijn, ongenoegen en eenzaamheid. Ze zijn op zoek naar hun bestaansrecht, voelen zich niet gerechtvaardigd en onbegrepen en daaruit komt die gruweldaad voort.

Schwab is hierin mateloos. Het ongenoegen van de dames kent geen maat en dat verklaart de moord aan het einde. Ze zijn te vergelijken met 3 opgetuigde pijnpoppen. Wij zien, met de terugkeer van het populisme en trumpiaanse figuren wereldwijd, een duidelijke link naar onze huidige maatschappij, waarin Greetje, Marietje en Erna ‘het ongenoegen’ vertegenwoordigen. Vanuit dat ongenoegen hebben veel kantelmomenten in de geschiedenis plaatsgevonden. Daarom lijkt het ons des te interessant om de Presidentes vanuit deze invalshoek te bekijken. We zijn van plan het hele kluwen eerst tekstueel te doorgronden en de personages helemaal in de vingers te krijgen, om het geheel dan open te breken en onze eigen invulling aan te geven. Het allerbelangrijkste voor ons, is dat de voorstelling van ons is. Daar komt het op neer. We willen onze eigen stempel op de Presidentes drukken.